Արարիչ իմ և Տեր իմ, Փրկիչ իմ և Հայր իմ, Որ անհոգս մանկություն ինձ շնորհելով Հասցրել ես երիտասարդության:

Բարեսե՛ր Տեր, ընդունիր զավակներիդ աղոթքն առ Աստված:

Բարեսե՛ր Տեր, ընդունիր զավակներիդ աղոթքն առ Աստված:

Եթե մեկը կամենում է հետևել Ինձ, թող ուրանա իր անձը, վերցնի իր խաչը և գա Իմ հետեւից (Մատթ. 16; 24):

Ողորմա՛ծ Աստված, զորավոր Խաչովդ պահպանիր Հայոց Երկրի բոլոր սահմանները: Գոտեպնդիր մեր քաջազուն զավակներին, զինիր նրանց անսասան հավատքով և աներկյուղ պահիր երևելի և աներևույթ թշնամու հարվածներից:

Հույսը լույս է ծնում, Լույսը հույս է ծնում, Իսկ հավատը Հույսն է լույսով օծում

«Ղեկավարի՛ր իմ կամքը, և սովորեցրու ինձ աղոթել, հուսալ, հավատալ, սիրել, համբերել ու ներել»։

Նախապես ասենք, որ մեր քննումները առավել սակավ մեղավոր ննջեցյալների չափանիշներով ենք արել, որպեսզի խնդիրը առավել հստակ ներկայացվի, քանի որ մեր նպատակն է այս խառնիխուռն ժամանակի մեջ նաև ոչ կեղծավոր հավատ քարոզելը, որպեսզի ոչ թե վախի գործոնը նախ խոսի, այլ հավատի քաջալերանքը, որ հանդիպեցնում է շնորհին: Իսկ բոլոր մեղավորների համար, մեր Տեր Աստծով մշտապես էլ եղել և մնում է «Որդիների ապաշխարությունը ծնողների կամ նախնիների մեղքերի դիմաց»: Հին օրենքով այս հարցն այնքան կարևոր էր, որ երբ եղբայրներից մեկն անժառանգ էր մեռնում, մյուս եղբայրը կնության էր վերցնում մահացածի կնոջը, որ մահացածի համար ապաշխարող զավակ հասցներ: Նոր կտակարանով նման օրենքները ստվերային և հին դարձան, քանի որ Քրիստոս է հոգում թե՛ այս աշխարհում ապրողներին, թե՛ ննջեցյալներին: Այսինքն, Աստվածաշունչը կտրուկ դատապարտության դոգմա չէ, որ օրենքն ունի, այլ, ով վերադառնում է Աստծո պատվիրաններին, մանավանդ Լեռան քարոզի, ապա Աստված էլ իրեն է վերադառնում` շնորհներով և ամենայն մխիթարություններով: Ցավ ի սրտե, նման հարցերի մասին մամուլով և գրքերով քիչ է խոսվում, և աշխարհի ալեկոծումները գալիս ու այդ քիչն էլ են սակավացնում, մոռանալ տալիս:

Իմ հոգու խաղաղ, Պահապանն ես Տեր, Իմ սրտի խաղաղ, Մեծ Տիրակալը:

Զինվորը Հայոց լույսն աստվածային իր մեջ է կրում, Գենով հայկազուն նա միշտ զգում է կանչն հայրենիքի, Առյուծ Մհերի ոգին է արթնանում ու պաշտպանում է հողը հայրենի, Զինվորը հայոց լույսն աստվածային իր մեջ է կրում: